امام رضا علیه‌السلام می‌فرمایند:« هفت عمل است که گر کسی آن را انجام بدهد خودش را مسخره کرده است.
یک. کسی که از خدا توفیق بخواهد، ولی تلاش نکند.
دو. کسی که به زبان استغفار کند اما به قلبش پشیمان نشود.
سه. کسی که از خدا بهشت بخواهد اما بر سختی‌ها صبر نکند.
چهار. کسی که به خدا از جهنم پناه ببرد اما شهوات را ترک نکند.
پنج. کسی که یاد خدا کند اما مشتاق خدا نباشد.
شش. کسی که یاد مرگ باشد اما برای مرگ آماده نباشد.
هفت. کسی که دوراندیش باشد اما پرهیز نکند.»
امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب
و قالَ علیه‌السلام: لاخیرَ فِی الصَّمتِ عَنِ الحکم، کَما أَنَّهُ لاخیرَ فِی القَولِ بالجهل
و درود خداوند بر او، فرمودند: آنجا که باید حکمت گفت، خاموشی سودی ندارد و آنجا که باید خاموش ماند سخن گفتن خیری نخواهد داشت.
نهج‌البلاغه قسمت سخنان حکمت‌آمیز حکمت ۴۶۳
و قال امیرالمؤمنین علی علیه االسلام:
أزرَی بِنَفسهِ مَن استَشعَرَ الطَمَعَ وَ رَضیَ بِاذُّل مَن کَشَفت عَن ضرّه وَ هانَت عَلیهِ نَفسَهَ مَن أَمَّرَ عَلیها لَسانه
آنکه جان را با طمع ورزی بپوشاند خود را پست کرده و آنکه راز سختی های خود را آشکار سازد خود را خوار کرده، وآنکه زبان را بر خود حاکم کند، خود را بی ارزش کرده است.
حکمت شماره 2 نهج البلاغه
امیرالمومنین علی ابن ابی طالب علیه السلام می‌فرمایند:
«مَن کَثُرَ کَلامُه کَثُرَ خَطاؤهُ وَ مَن کَثُرَ خَطاؤهُ قَلَّ حَیاؤُه وَ مَن قَلَّ حَیاؤهُ قَلَّ وَرَعَهُ وَ مَن قَلَّ وَرَعَهُ ماتَ قَلبُه وَ مَن ماتَ قَلبُه دَخَلَ النّار»
کسى که سخن او زیاد شود، خطا و اشتباه او زیاد مى شود و کسى که خطایش زیاد شد، حیای او کم و در نتیجه ورع او کم و کسى که ورع او اندک شد قلبش مى میرد و کسی که قلبش بمیرد وارد جهنم مى شود
بحار جلد1 حکمت 286
أَخبَرَنا المفید عَن الحسَنَ بنِ حمزة العلویِّ عَن أَحمد بن عبدالله ... عَن أبی عبدالله جعفربن محمد علیه السلام و قالَ:
ألاَأُخبِرُکُم بِأَشَدِّ مَافتَرَضَ اللهُ عَلی خَلقِه؟ إِنصَافُ النَّاسِ مِن أَنفُسِهِم وَ مُواساةُ الخوانِ فِی اللهِ (عزَّوجل)، وَ ذِکرُالله عَلی کُلِ حالٍ، فَاِن عَرَضَت لَه طاعةٌ للهِ عَمِلَ بها، وَإِن عَرَضَت لَه مَعصیَهٌ تَرَکَها
... از امام جعفر صادق علیه السلام:
آیا از شدیدترین و مهم ترین چیزی که خداوند بر آفریدگانش واجب ساخت خبر ندهم؟ رعایت انصاف با مردم و (احسان) و مواسات با برادران در (راه) خداوند (عزّوجل) ، یاد خدا در هر حال؛ پس اگر اطاعت و بندگی خدا پیش آید به آن عمل کند و اگر گناهی پیش آید آن را ترک می‌نماید.
امالی شیخ طوسی – جلد اول – 44[135]
امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند:
بنا یَفتَحُ الله وَ بِنا یَختِمُ الله ... وَ بِنا یَدفَعُ اللهُ الزَّمانَ الکَلَبَ ... وَ لَو قَد قامَ قامَ قائِمُنا لانزَلَتِ السَّماءُ قَطرَها وَ لأخرَجَتِ الأرضُ نَباتَها و لَذَهَبَتِ الشَّحناءُ مِن قُلُوبِ العِبادِ وَ اصطَلَحَتِ السِّباعُ وَ البِهائِمُ حَتّی تَمشیَ المَرأة بَینَ العِراقِ اِلیَ الشّامِ لا تَضَعُ قَدَمَیها اِلّا عَلَی النَّباتِ وَ عَلی رَأسِها زَبیلُها وَ علی رَأسِها زَبّیلُها لا یَهَیِجُها سَبعٌ وَ لا تَخافُه
خداوند به وسیله ی ما افتتاح کرده و هم به وسیله‌ی ما ختم می‌کند و به وسیله‌ی ما دشواری‌های زمانه را برطرف می‌سازد. آنگاه که قائم ما قیام کند، آسمان باران خود را فرو می‌ریزدو زیمن نباتات خود را بیرون می‌دهد. کینه‌ها از دل بندگان خدا زایل می‌شود و درندگان و حیوانات با هم سازش میکنند تا جایی که زنی که می‌خواهد راه بین عراق و شام را بپیماید، همه جا قدم روی سبزه و گیاه می‌گذارد در حالی که زیورآلات خود را بر سر دارد{و کسی طمع به آن نمی‌کند} نه درّنده‌ای به او حمله می‌کند نه او از درّندگان ترسی به دل خود راه می‌دهد.
بحارالانوار ، جلد 52، صفحه 316
امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام:
و ناظِرُ قَلبِ اللَّبیبِ بِهِ یُبصِرُ أَمَدَهُ
انسان خردمند چشمی در دل دارد که پایان کار را می‌بیند
وَ یَعرِفُ غَورَه وَ نَجدَهُ
نشیب و فراز زندگی را تشخیص می‌دهد
دَاعٍ دَعَا وَ رَاعٍ رَعَی
دعوت کننده‌ای {پیامبر} دعوت کرده و نگهبانی {امام} حفظ {اساس و شریعت} کرده است
فَاستَجیبوا لِلدَّاعی وَ اتَّبِعوا الرَّاعیَ
پس دعوت کننده را بپذیرید و از نگهبان تبعیت کنید
قَد خَاضُوا بِحارَ الفِتَنِ وَ أخَذوا بِالبِدَعِ دُونَ السُّنَنِ
مردم از حق دور شده و در دریاهای فتنه‌ها فرو رفته‌اند؛ از سنت‌ها چشم پوشیده و بدعت‌ها را گرفته‌اند.
وَ أرَزَ المؤمنُونَ وَ نَطَقَ الضَّالونَ المُکَذِّبونَ
مؤمنان صالح زبان در کام کشیده و { در انزوا خزیده‌اند} و گمراهان دروغگو به سخن در آمده { وخود را پیشوای مردم معرفی کرده‌‌اند}
نَحنُ الشِعَارُ وَ الأصَحابُ
ما هستیم پیراهن چسبیده بر تن پیغمبر {که از همه کس به او نزدیک‌تریم}
و الخَزَنَة وَ الأبوابُ
ما هستیم خزانه‌داران و درهای ورود {به او و معارف او}
وَ لا تؤتَی البُیُوتُ إلّا مِن أبوابهَا
به هر خانه‌ای از در آن باید وارد شد
فَمَن أتَاهَا مِن غَیرِ أبوابِها سُمّیَ سارقاً
پس کسی که از غیر در وارد خانه‌ای شود دزد نامیده می‌شود
حبل المتین، ج1 صفحه 117 و 118
نهج البلاغه‌ی فیض، خطبه‌ی 153
أخبرنا ابنُ الصَّلتِ عَن ابنِ عُقدَةَ عَن الحَسُنِ بنِ عَلیٍّ بنِ بَزیعٍ عَن إسماعیلَ بنِ أَبانٍ، عَن صَبّاحِ
بن یَحیی عَن جَابِرٍ، عَن عَبداللهِ بنِ یَحیی عَن عَلیٍّ علیه السلام قَالَ: إِنَّ ابنَی فاطِمةَ یَشتَرِکُ فی
حَبِّهِما البَرُّ وَ الفاجِرُ وَ إِنِّی کُتِبَ لی أَن یُحِبَّنی کُلُّ مُؤمِنٍ وَ یُبغِضَنی کُلُّ مُنافِقٍ.
حضرت علی علیه السلام فرمودند: همانا نیکوکار و بدکار در محبت دو فرزند فاطمه {حسن و حسین} مشترکند ولی برای من نگاشته شده که هر مؤمن مرا دوست بدارد و هر منافق با من دشمنی کند.
امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی دوازدهم – صفحه‌ی 749 – حدیث 15{675}
أخبرنا ابنُ حَشِیشٍ، عَن أَبی المُفًضَّلِ عَن ابنِ عُقدَةَ عَن عَلِیُِ بنِ الحَسَنِ بنِ فَضَّالٍ، عَن جَعفَرِبن إبراهیمَ بنِ ناجِیةَ، عَن سَعدِ بنِ سَعیدٍ، قال سَألتُهُ علیه السلام عَن الطّینِ الذّی یؤکَلُ یَأکُلُهُ النّاسُ.
فَقال: کُلُّ طینٍ حَرامٌ کَامَیتَةِ وَ الدَّمِ وَ ما أُهِلَّ لِغیرِالهه بِهِ مَا خَلا طینَ قَبرِ الحُسینِ علیه السلام فَإنَّهُ شِفَاءٌ مِن کُلِّ دَاءٍ
سعد بن اشعری می‌گوید از امام صادق علیه السلام از گلی که خورده می‌شود و مردم از آن استفاده میکنند پرسیدم. فرمود: هرگِلی همچون لاشه‌ی مرده و خون و آنچه بدون ذکر نام خدا سر بریده شده حرام است مگر گِل قبر حسین علیه السلام که آن شفای هر بیماری است.
امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی یازدهم – صفحه‌ی 709 – 94 {647}
