اَفَلایَنظُرونَ اِلیَ الاِبِلِ کَیفَ خُلِقَت؟!

أخبرنا ابنُ حَشِیشٍ، عَن أَبی المُفًضَّلِ عَن ابنِ عُقدَةَ عَن عَلِیُِ بنِ الحَسَنِ بنِ فَضَّالٍ، عَن جَعفَرِبن إبراهیمَ بنِ ناجِیةَ، عَن سَعدِ بنِ سَعیدٍ، قال سَألتُهُ علیه السلام عَن الطّینِ الذّی یؤکَلُ یَأکُلُهُ النّاسُ. 

فَقال: کُلُّ طینٍ حَرامٌ کَامَیتَةِ وَ الدَّمِ وَ ما أُهِلَّ لِغیرِالهه بِهِ مَا خَلا طینَ قَبرِ الحُسینِ علیه السلام فَإنَّهُ شِفَاءٌ مِن کُلِّ دَاءٍ

سعد بن اشعری می‌گوید از امام صادق علیه السلام از گلی که خورده می‌شود و مردم از آن استفاده می‌‍‌کنند پرسیدم. فرمود: هرگِلی همچون لاشه‌ی مرده و خون و آنچه بدون ذکر نام خدا سر بریده شده حرام است مگر گِل قبر حسین علیه السلام که آن شفای هر بیماری است.

امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی یازدهم – صفحه‌ی 709 – 94 {647}