اَفَلایَنظُرونَ اِلیَ الاِبِلِ کَیفَ خُلِقَت؟!

 رُوِیَ أَنَّ سَبَبَ نُزُولِ قَوْلِهِ تَعَالَی نَبِّئْ عِبادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَرَّ بِقَوْمٍ یَضْحَکُونَ فَقَالَ أَ تَضْحَکُونَ فَلَوْ عَلِمْتُمْ مَا أَعْلَمُ لَضَحِکْتُمْ قَلِیلًا وَ لَبَکَیْتُمْ طَوِیلًا فَنَزَلَ جَبْرَائِیلُ وَ قَالَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) رَبُّکَ یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَک نَبِّئْ عِبادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ وَ أَنَّ عَذابِی هُوَ الْعَذابُ الْأَلِیم.

 سبب نزول آیه: نَبِّئْ عِبادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ؛ این بوده که: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از کنار عدّه‌ای عبور کرد که می‌خندیدند. فرمود: «آیا می‌خندید! اگر آنچه را که من می‌دانم شما نیز می‌دانستید خنده‌ی شما کم و گریه‌تان طولانی بود». جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! پروردگارت تو را سلام رسانده و می‌فرماید: نَبِّئْ عِبادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ وَ أَنَّ عَذابِی هُوَ الْعَذابُ الْأَلِیمُ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۵۳۴، إرشادالقلوب، ج۱، ص۱۰۹