بدون عنوان چهل و نه

دوست شدن با آدم‌ها فایده‌ای ندارد

این فکری است که از تلاش برای دوست شدن با کسی امروز به من دست داد

اتاق آن‌وری فکر می‌کردم دانشجوی دکتری است. بعد از نماز توی نمازخانه، دیدم دارد می‌رود سلف گفتم بیا با هم برویم.
گپ زدیم. فهمیدم دانشجوی ارشدی است که می‌آید اتاق دانشجوهای دکتری، و فهمیدم هم‌شهری است

ولی حسم این بود که خیلی مغرور است از اینکه دارد مثلا DataSience می‌خواند که رشتهٔ روز دنیاست

حس بدی داشتم؛ دلم می‌خواست بگویم همچین خبری هم نیست که فکر می‌کنی
حرفم را نصفه گذاشتم و جمله‌ام شبیه پرت و پلا شد

فکر کنم او هم از من خوشش نیامد؛ شاید من هم شاید آدم مغروری باشم ...

ولی تقریبا مطمئن شدم پا پیش نگذارم دیگر برای دوست شدن با کسی

تنها بودن حتی بهتر هست 

و چه قدر مسخره که چنین چیزی مثل خوره فکرم را پر کرده که بجای رسیدن بکارهایم دارم اینجا می‌نویسمش