- ۰ نظر
- ۲۱ آبان ۹۵ ، ۲۲:۳۸
امام رضا علیهالسلام میفرمایند:« هفت عمل است که گر کسی آن را انجام بدهد خودش را مسخره کرده است.
یک. کسی که از خدا توفیق بخواهد، ولی تلاش نکند.
دو. کسی که به زبان استغفار کند اما به قلبش پشیمان نشود.
سه. کسی که از خدا بهشت بخواهد اما بر سختیها صبر نکند.
چهار. کسی که به خدا از جهنم پناه ببرد اما شهوات را ترک نکند.
پنج. کسی که یاد خدا کند اما مشتاق خدا نباشد.
شش. کسی که یاد مرگ باشد اما برای مرگ آماده نباشد.
هفت. کسی که دوراندیش باشد اما پرهیز نکند.»
و قال امیرالمؤمنین علی علیه االسلام:
أزرَی بِنَفسهِ مَن استَشعَرَ الطَمَعَ وَ رَضیَ بِاذُّل مَن کَشَفت عَن ضرّه وَ هانَت عَلیهِ نَفسَهَ مَن أَمَّرَ عَلیها لَسانه
آنکه جان را با طمع ورزی بپوشاند خود را پست کرده و آنکه راز سختی های خود را آشکار سازد خود را خوار کرده، وآنکه زبان را بر خود حاکم کند، خود را بی ارزش کرده است.
حکمت شماره 2 نهج البلاغه
امیرالمومنین علی ابن ابی طالب علیه السلام میفرمایند:
«مَن کَثُرَ کَلامُه کَثُرَ خَطاؤهُ وَ مَن کَثُرَ خَطاؤهُ قَلَّ حَیاؤُه وَ مَن قَلَّ حَیاؤهُ قَلَّ وَرَعَهُ وَ مَن قَلَّ وَرَعَهُ ماتَ قَلبُه وَ مَن ماتَ قَلبُه دَخَلَ النّار»
کسى که سخن او زیاد شود، خطا و اشتباه او زیاد مى شود و کسى که خطایش زیاد شد، حیای او کم و در نتیجه ورع او کم و کسى که ورع او اندک شد قلبش مى میرد و کسی که قلبش بمیرد وارد جهنم مى شود
بحار جلد1 حکمت 286
أَخبَرَنا المفید عَن الحسَنَ بنِ حمزة العلویِّ عَن أَحمد بن عبدالله ... عَن أبی عبدالله جعفربن محمد علیه السلام و قالَ:
ألاَأُخبِرُکُم بِأَشَدِّ مَافتَرَضَ اللهُ عَلی خَلقِه؟ إِنصَافُ النَّاسِ مِن أَنفُسِهِم وَ مُواساةُ الخوانِ فِی اللهِ (عزَّوجل)، وَ ذِکرُالله عَلی کُلِ حالٍ، فَاِن عَرَضَت لَه طاعةٌ للهِ عَمِلَ بها، وَإِن عَرَضَت لَه مَعصیَهٌ تَرَکَها
... از امام جعفر صادق علیه السلام:
آیا از شدیدترین و مهم ترین چیزی که خداوند بر آفریدگانش واجب ساخت خبر ندهم؟ رعایت انصاف با مردم و (احسان) و مواسات با برادران در (راه) خداوند (عزّوجل) ، یاد خدا در هر حال؛ پس اگر اطاعت و بندگی خدا پیش آید به آن عمل کند و اگر گناهی پیش آید آن را ترک مینماید.
امالی شیخ طوسی – جلد اول – 44[135]