اَفَلایَنظُرونَ اِلیَ الاِبِلِ کَیفَ خُلِقَت؟!

چند روز پیش به یکی از دفترهای قدیمی‌ام سر زدم و حدیث زیر را که قبلا آنجا نوشتم را دیدم. متاسفانه منبعش را نقل نکردم و از این‌رو نمی‌دانم منبعش کجاست. ولی خواندنش به دل می‌نشیند. ان‌شاءالله منبع‌اش را که پیدا کردم اینجا قرار می‌دهم.

امام رضا علیه‌السلام می‌فرمایند:

به زمان اهمیت دهید.

ساعتی را برای صحبت با خدا قرار دهید.

ساعتی را برای امر معاش و امور اقتصادی

ساعتی برای گفت‌وگوی‌های احتماعی و علمی

ساعتی برای لذت‌های مادی زندگی قرار دهید.

این‌ها را هم در ادامه‌ی این حدیث نوشتم، به نظر نمی‌رسد که همه‌اش مربوط به یک حدیث بوده  و احتمالا در جاهای مختلفی نقل شده‌اند. ولی خب خواندنش تامل برانگیر است:

* هیچ‌گاه خودتان را به فقر نترسانید و هیچ‌گاه وعده‌ٔ طول عمر هم ندهید. سهم خودتان را از حلال الهی استفاده کنید. آگاهی خودتان را در دین خدا بیافزائید. کسی که در دین فهم نداشته باشد، خطایش در دین‌داری زیاد می‌شود.

* به‌گونه‌ای نباید دین‌داری کرد که باعث خجالت صاحبان دین شود.

* فضل کسانی که دین‌شان را می‌فهمند بر دیگران، مانند فضل خورشید است بر دیگر ستارگان.

* بترسید از حرص و حسد، بخل؛ و بخل و ایمان با هم نمی‌سازند.

* به دیدار یکدیگر بروید وبا هم مصافحه کنید ...

* در امور دین و دنیا راز‌دار باشید.

* بر شما باد به صدق و اجتناب از کذب

* به یاد مرگ باشید.

* بر محمد و آل محمد زیاد درود بفرستید.

* حریص باشید برای قضای حاجت اهل ایمان و سرور کردن دیگران و مؤمنین

* در کارها جدی باشید

* تقوای الهی پیشه کنید. از برکت تقواست که خدا کارهای شما را سامان می‌دهد.