امشب تازه فهمیدم که چه قدر روایت خواندنم ایراد دارد یا بهتر است بگویم تامل کردنم در روایت چه قدر کم عمق است. وقتی این روایت را امشب بحث کردیم و نکات پیرامون آن را بازگو کردیم متوجه شدم از یک روایت چه قدر می‌توان مطلب آموخت!
روایت زیر از کتاب کمال‌الدین شیخ صدوق باب غیبت ابراهیم علیه‌السلام است. ابتدا آن را می‌خوانیم و تعدادی از نکات پیرامون آن بعد از آن بازگو می‌کنیم.
ابوحمزه ثمالی از امام باقر علیه السلام روایت کند که فرمود: روزی ابراهیم
علیه السلام بیرون رفت تا در بلاد سیر کند و عبرت گیرد و به یک بیابانی در سرزمینی
رسید و بناگاه مردی را دید که ایستاده بود و نماز می خواند و فریادش تا آسمان بالا
می رفت و لباسش پشمی بود. ابراهیم علیه السلام از کار او در شگفت شد و نشست و
انتظار کشید تا او از نمازش فارغ شد و چون به طول انجامید او را با دستش حرکت داد
و گفت: نمازت را کوتاه کن که مرا حاجتی است، فرمود: آن مرد نیز کوتاه کرد و
ابراهیم با او نشست و گفت: برای که نماز می خوانی؟ گفت: برای خدای ابراهیم، گفت
خدای ابراهیم کیست؟ گفت: آنکس که تو را و مرا آفرید.
ابراهیم گفت: از تو خوشم آمده است و
دوست دارم در راه خدای تعالی با تو برادری کنم، منزلت کجاست تا اگر خواستم به
زیارت و ملاقات تو بیایم، آن مرد گفت: منزل من پشت این آب است - و با دستش به دریا
اشاره کرد - ولی مصلای من همینجاست و اگر خواستی مرا در همین موضع خواهی دید ان
شاء الله، سپس آن مرد به ابراهیم گفت: آیا حاجتی داری؟ ابراهیم گفت: آری، آن مرد
گفت: حاجت تو چیست؟ ابراهیم بدو گفت: یا تو خدا را بخوان و من آمین گویم و یا آنکه
من می خوانم و تو بر دعای من آمین گو. آن مرد گفت: برای چه به درگاه خدا دعا کنیم؟
ابراهیم گفت: برای مؤمنان گنهکار، مرد گفت: خیر، ابراهیم گفت: برای چه؟ و او گفت:
زیرا من خدا را سه سال است که خوانده ام و تاکنون اجابتی ندیده ام و من از خدای
تعالی خجالت می کشم که دعای دیگری کنم، مگر آنکه بدانم مرا اجابت کرده است.
ابراهیم گفت: دعای تو چیست؟ مرد گفت: من روزی در همین مصلا بودم که نوجوانی بر من
گذشت که با هیبت بود و نور از پیشانیش می درخشید، گیسوانش را در پشت سرش انداخته
بود و گاوی را می راند که گویا آن را روغن زده بودند و گوسفندانی را می راند که
فربه و گرانبهایند، از دیدار او تعجب کردم و بدو گفتم: ای غلام! این گاو و گوسفند
از کیست؟ گفت: از آن من است. گفتم: تو کیستی؟ گفت: من اسماعیل پسر ابراهیم خلیل
الله ام. در آن هنگام به درگاه خدا دعا کردم و مسئلت نمودم که خلیل خود را به من
بنمایاند. ابراهیم گفت: من ابراهیم خلیل الله ام و آن نوجوان نیز پسر من است، آن
مرد در این هنگام گفت: الحمدلله رب العالمین که دعای مرا اجابت کرد. و فرمود:
آنگاه مرد گونه های ابراهیم را بوسید و با وی معانقه کرد و سپس گفت: اکنون برای
دعا آماده ام، دعا کن تا بر دعای تو آمین گویم و ابراهیم برای مؤمنین و مؤمنات
گنهکار تا روز قیامت دعا کرد و مغفرت و رضای خداوند را برای آنها مسئلت نمود و آن
مرد نیز بر دعای ابراهیم آمین گفت.
راوی گوید: امام محمد باقر علیه السلام
فرمود: دعای ابراهیم به شیعیان مؤمن و گنهکار ما تا روز قیامت خواهد رسید.
نکات پیرامون روایت:
* ابراهیم پیامبر و امام زمان خودش بود و با آن همه عظمتی که داشت باز در زمین پهناور خدا
