امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند:
بنا یَفتَحُ الله وَ بِنا یَختِمُ الله ... وَ بِنا یَدفَعُ اللهُ الزَّمانَ الکَلَبَ ... وَ لَو قَد قامَ قامَ قائِمُنا لانزَلَتِ السَّماءُ قَطرَها وَ لأخرَجَتِ الأرضُ نَباتَها و لَذَهَبَتِ الشَّحناءُ مِن قُلُوبِ العِبادِ وَ اصطَلَحَتِ السِّباعُ وَ البِهائِمُ حَتّی تَمشیَ المَرأة بَینَ العِراقِ اِلیَ الشّامِ لا تَضَعُ قَدَمَیها اِلّا عَلَی النَّباتِ وَ عَلی رَأسِها زَبیلُها وَ علی رَأسِها زَبّیلُها لا یَهَیِجُها سَبعٌ وَ لا تَخافُه
خداوند به وسیله ی ما افتتاح کرده و هم به وسیلهی ما ختم میکند و به وسیلهی ما دشواریهای زمانه را برطرف میسازد. آنگاه که قائم ما قیام کند، آسمان باران خود را فرو میریزدو زیمن نباتات خود را بیرون میدهد. کینهها از دل بندگان خدا زایل میشود و درندگان و حیوانات با هم سازش میکنند تا جایی که زنی که میخواهد راه بین عراق و شام را بپیماید، همه جا قدم روی سبزه و گیاه میگذارد در حالی که زیورآلات خود را بر سر دارد{و کسی طمع به آن نمیکند} نه درّندهای به او حمله میکند نه او از درّندگان ترسی به دل خود راه میدهد.
بحارالانوار ، جلد 52، صفحه 316
- ۴ نظر
- ۲۵ آذر ۹۳ ، ۱۹:۵۸