امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام:
و ناظِرُ قَلبِ اللَّبیبِ بِهِ یُبصِرُ أَمَدَهُ
انسان خردمند چشمی در دل دارد که پایان کار را می‌بیند
وَ یَعرِفُ غَورَه وَ نَجدَهُ
نشیب و فراز زندگی را تشخیص می‌دهد
دَاعٍ دَعَا وَ رَاعٍ رَعَی
دعوت کننده‌ای {پیامبر} دعوت کرده و نگهبانی {امام} حفظ {اساس و شریعت} کرده است
فَاستَجیبوا لِلدَّاعی وَ اتَّبِعوا الرَّاعیَ
پس دعوت کننده را بپذیرید و از نگهبان تبعیت کنید
قَد خَاضُوا بِحارَ الفِتَنِ وَ أخَذوا بِالبِدَعِ دُونَ السُّنَنِ
مردم از حق دور شده و در دریاهای فتنه‌ها فرو رفته‌اند؛ از سنت‌ها چشم پوشیده و بدعت‌ها را گرفته‌اند.
وَ أرَزَ المؤمنُونَ وَ نَطَقَ الضَّالونَ المُکَذِّبونَ
مؤمنان صالح زبان در کام کشیده و { در انزوا خزیده‌اند} و گمراهان دروغگو به سخن در آمده { وخود را پیشوای مردم معرفی کرده‌‌اند}
نَحنُ الشِعَارُ وَ الأصَحابُ
ما هستیم پیراهن چسبیده بر تن پیغمبر {که از همه کس به او نزدیک‌تریم}
و الخَزَنَة وَ الأبوابُ
ما هستیم خزانه‌داران و درهای ورود {به او و معارف او}
وَ لا تؤتَی البُیُوتُ إلّا مِن أبوابهَا
به هر خانه‌ای از در آن باید وارد شد
فَمَن أتَاهَا مِن غَیرِ أبوابِها سُمّیَ سارقاً
پس کسی که از غیر در وارد خانه‌ای شود دزد نامیده می‌شود
حبل المتین، ج1 صفحه 117 و 118
نهج البلاغه‌ی فیض، خطبه‌ی 153
