0027- آنکه علی را دوست بدارد

أخبرنا ابنُ الصَّلتِ عَن ابنِ عُقدَةَ عَن الحَسُنِ بنِ عَلیٍّ بنِ بَزیعٍ عَن إسماعیلَ بنِ أَبانٍ، عَن صَبّاحِ

 بن یَحیی عَن جَابِرٍ، عَن عَبداللهِ بنِ یَحیی عَن عَلیٍّ علیه السلام قَالَ: إِنَّ ابنَی فاطِمةَ یَشتَرِکُ فی

 حَبِّهِما البَرُّ وَ الفاجِرُ وَ إِنِّی کُتِبَ لی أَن یُحِبَّنی کُلُّ مُؤمِنٍ وَ یُبغِضَنی کُلُّ مُنافِقٍ.

حضرت علی علیه السلام فرمودند: همانا نیکوکار و بدکار در محبت دو فرزند فاطمه {حسن و حسین} مشترکند ولی برای من نگاشته شده که هر مؤمن مرا دوست بدارد و هر منافق با من دشمنی کند.

امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی دوازدهم – صفحه‌ی 749 – حدیث 15{675}

0026- خوردن گِل

أخبرنا ابنُ حَشِیشٍ، عَن أَبی المُفًضَّلِ عَن ابنِ عُقدَةَ عَن عَلِیُِ بنِ الحَسَنِ بنِ فَضَّالٍ، عَن جَعفَرِبن إبراهیمَ بنِ ناجِیةَ، عَن سَعدِ بنِ سَعیدٍ، قال سَألتُهُ علیه السلام عَن الطّینِ الذّی یؤکَلُ یَأکُلُهُ النّاسُ. 

فَقال: کُلُّ طینٍ حَرامٌ کَامَیتَةِ وَ الدَّمِ وَ ما أُهِلَّ لِغیرِالهه بِهِ مَا خَلا طینَ قَبرِ الحُسینِ علیه السلام فَإنَّهُ شِفَاءٌ مِن کُلِّ دَاءٍ

سعد بن اشعری می‌گوید از امام صادق علیه السلام از گلی که خورده می‌شود و مردم از آن استفاده می‌‍‌کنند پرسیدم. فرمود: هرگِلی همچون لاشه‌ی مرده و خون و آنچه بدون ذکر نام خدا سر بریده شده حرام است مگر گِل قبر حسین علیه السلام که آن شفای هر بیماری است.

امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی یازدهم – صفحه‌ی 709 – 94 {647}

0025- انحراف

أَخبِرنا المُفیدُ عَن المُظَفَّرِ بنِ أَحمَدَ البَلخی ِّ عَن مُحَمَّدِ بنِ أَحمَدَ بنِ أَبی الثَّلجِ، عَن جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدِ بنِ الحُسَینِ، عَن عیسَی بنِ مِهرانَ، عَن حَفصِ بنِ عُمَرَ الفَرَّاءِ، عَن أَبو مُعاذٍ الخَزَّازِ، عَن یُونُسَ بنِ عَبدِ الوَارِثِ، عَن أَبیهِ قالَ: بَینا ابنُ عَبَّاسٍ رحمه الله یَخطُبُ عِندَنا عَلَی مِنبَرِ البَصرةِ، إذ أَقبَلَ عَلَی النّاسِ بِوَجهِهِ، ثُمَّ قالَ أَیَّتّها الأمَّةُ المُتَحیِّرة فِی دینها، أمّا وَاللهِ لَو قَدَّمتم مَن قَدَّمَ الله مَن قَدَّمَ الله، وَ أَخَّرتُم مَن أَخَّرَالله، وَ جَعَلتُم الوِراثةَ وَ الولایةَ حیثُ جَعَلها اللهُ، مَا عَالَ سَهمٌ مِن فَرائِضِ الله، وَ لا عالَ وَلیُّ الله وَ لا اختَلَفَ اثنَانِ فِی حُکمِ اللهُ فَذوقوا وَ بالَ مَا فَرَّطتُم فِیهِ بِمَا قَدَّمت أَیدیکُم : ( وَ سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبونَ) {شعرا آیه 227}

یونس بن عبدالوارث از پدرش روایت می‌کند که گفت: هنگامی که ابن عباس –که رحمت خدا بر او باد- در نزد ما بر منبر بصره سخن می‌گفت رو به مردم کرد و سپس فرمود: ای امّتی که در دینش سرگردان است. به خدا قسم! اگر آنکه خدا مقدم ساخت، مقدم می‌ساختید و آنکه را خدا به عقب انداخت، به عقب می‌انداختید و جانشینی و ولایت را همان‌جایی قرار می‌دادید که خدا قرار داد، واجبات خدا از مسیرش منحرف نمی‌شد و ولّی خدا گرفتار نمی‌شد و هیچ دو نفری در حکم خدا اختلاف نمی‌کردند. پس سرنوشت ناگوار کوتاهی‌های خود را در آنچه از پیش فرستادید بچشید: ( به زودی ستم‌کاران خواهند دانست که بازگشتشان به کجاست) {شعرا آیه 227}

امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی سوم 2{93} صفحه 143

0024- دروغ، ستم و ...

أخبرنا المفید عن ابن قولویه، عن ابیه، عن سعدٍ عَن ابنِ عیسی، عَن الحُسینِ بنِ سعَیدٍ، عِن یاسرٍ، عَن أَبی الحسن الرِّضا علیه السلام قالَ:

أذا کَذَبَ الوُلاةُ حُبِسَ المَطَرُ، وَ إِذا جاءَ السُلطانُ هَانَتِ الدَّولةُ، وَ اذَا حُبِسَتِ الزَّکاةُ مَاتَتِ المَواشِی

امام رضا علیه السلام فرموده‌اند:

هنگامی که فرمانروایان دروغ بگویند، باران نمی‌بارد و هنگامی که پادشاهان ستم کنند، دولت خوار می‌شود و هنگامی که زکات پرداخت نگردد، چهارپایان می‌میرنند.

امالی شیخ صدوق – جلسه‌ی سوم – 26{117}

0023- سود

امام محمد باقر علیه السلام می‌فرمایند:

عالم ینتفع بعلمه افضل من سبعین الف عابد

 دانشمندی که از علمش سود برند ، از هفتاد هزار عابد بهتر است .

      (بحارالانوار،ج75 ،ص173)

0022- شیعه

عن محمد بن علی علیه السلام، قال انما کانت شیعه علی علیه السلام المتباذلون فی ولایتنا المتحابون فی محبتنا، المازاورون لاحیاء أمرنا؛ ان غضبوا لم یظلموا و ان رصوا لم‌یسرفوا برکة لمن جاورهم سلم لمن خالطوا

 

 

مؤلف می‌گوید: وقد اخرجت ما رویت فی هذاالمعنی فی کتاب صفات الشیعه

 

 

امام پنجم محمد باقر علیه السلام فرمودند: همانا پیروان و شیعیان علی کسانی هستند که در دوستی ما جان خود را به یکدیگر می بخشند و به دوستی ما با یکدیگر دوست می شوند و برای برپاداشتن و زنده نگه داشتن مسلک ما یکدیگر را دیدن می‌کنند و با هم رفت و آمد می‌نمایند. اگر به خشم آیند ستم روا نمی دارند و اگر پسندیدند و خوششان آمد از حد به در نمی‌روند و اسراف کاری نمی‌کنند؛ برای همسایگان خود برکت باشند و برای کسانی که آمیزش دارند سلامت و آسایش هستند.

 

 

مؤلف می‌گوید: من آنچه در این موضوع، روایت داشتم در کتاب صفات الشیعه نقل کردم.

 

 

 

خصال شیخ صدوق – حدیث 56 – صفحه 159